Maddelerin yapıştırılmak amacıyla kullanılmasının tarihteki ilk örnekleri MÖ. 4.000 yılına kadar uzanmaktadır. Araştırma yapan arkeologlar tarih öncesinde ölen kişilerin yanında, birlikte gömüldükleri toprak eşyaların, çömleklerin, kırıldıktan sonra yapıştırıcı özelliği olan çeşitli ağaç reçineleriyle tamir edildiğini belirlemişlerdir.

 

Yapıştırıcılar insanoğlu tarafından binlerce yıldır bilinip kullanılmasına rağmen, günümüzde kullanılan yapıştırıcı teknolojisinin büyük bir kısmı son yüzyıl içerisinde geliştirilmiştir. Özellikle elastomerin bulunuşu, yapıştırıcı formüllerinde hızlı ilerlemeleri de beraberinde getirmiş ve kimyacılara yapıştırıcıların özelliklerini geliştirme fırsatı vermiştir.

 

Yapıştırıcı ve malzeme arasındaki yapışma olayı oldukça karmaşık reaksiyonları ve birçok değişkeni içermektedir. Yapışma fiziksel olarak tutkalın, küçük gözeneklerin içine nüfuz etmesiyle veya kimyasal reaksiyon mekanizmalarıyla oluşabilir. Tutkal ve malzeme arasında kimyasal etkileşimler zayıf (elektrostatik kuvvetler) veya güçlü kimyasal bağlar (iyonik, kovalent) ile ilişkilidir.

 

Günümüzde değişik birçok kullanım alanı için, istenilen özellikte, ucuz yapıştırıcıların üretilebilmesi, tutkal endüstrisindeki hızlı gelişmeyi beraberinde getirmiştir.

 

Tutkalların sınıflandırılması birçok şekilde yapılabilir. Genel olarak tutkallar aşağıdaki şekilde sınıflandırılabilir:

• Kimyasal bileşimlerine ve elde edildikleri kaynaklara
• Son kullanım yerine
• Uygulama ve katılaşma özelliklerine
• Yapıştırdıkları malzemeye.